Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf
(
Swedish: [ˈsɛlˈma
ˈlɑːɡə(r)ˈløːv] ( listen); 20 November 1858
– 16 March 1940) was a
Swedish
author. She was the first female writer to win the
Nobel Prize in Literature, and most
widely known for her children's book
Nils Holgerssons underbara
resa genom Sverige (
The Wonderful Adventures
of Nils).
Born at
Mårbacka[1]
(now in
Sunne Municipality) an
estate in
Värmland in western Sweden, Lagerlöf was the
daughter of Lieutenant Erik Gustaf Lagerlöf and Louise Lagerlöf
née Wallroth, the couple's fifth child out of six. She was
born with a
hip injury. An early sickness left her
lame in both legs, although she later recovered. She was a quiet
child, more serious than others her age, with a deep love of
reading. The sale of Mårbacka
following her father's illness in 1884 had a serious impact on her
development.
Lagerlöf was educated at the Högre lärarinneseminariet in
Stockholm from 1882 to 1885. She worked as a country schoolteacher
at a high school for girls in Landskrona from 1885 to 1895[2]
while honing her story-telling skills, with particular focus on the
legends she had learned as a child. Through her studies at the
Royal Women's Superior Training Academy in Stockholm, Lagerlöf reacted against the realism of
contemporary Swedish language writers such as August Strindberg. She began her first
novel, Gösta Berling's Saga, while working
as a teacher in Landskrona. Her first break as a writer came
when she submitted the first chapters to a literary contest, and
won a publishing contract for the whole book. She received
financial support of Fredrika Limnell, who wished to enable her
to concentrate on her writing.
In 1894 she met Swedish-Jewish Sophie Elkan, also a writer, who became her
friend and companion. Judging from letters between them, Lagerlöf
fell deeply in love with her.[3]
Over many years, Elkan and Lagerlöf critiqued each other's work.
Lagerlöf wrote of Elkan's strong influence on her work, often
disagreeing sharply with the direction Lagerlöf wanted to take in
her books.
A 1900 visit to the American Colony in Jerusalem became the inspiration for Lagerlöf's
book by that name.[4]
By 1895, she gave up her teaching to devote herself to her writing.
With the help of proceeds from Gösta Berlings Saga and a
scholarship and grant, she made two journeys which were largely
instrumental in providing material for her next novel. With Elkan,
she traveled to Italy, and she also traveled to Palestine and other parts of the
East.[5]
In Italy, a legend of a Christ Child figure that had been
replaced with a false version inspired Lagerlöf's novel
Antikrists mirakler (The Miracles of the
Antichrist). Set in Sicily,
the novel explores the interplay between Christian and socialist
moral systems. However, most of Lagerlöf's stories were set in
Värmland.
She moved in 1897 to Falun, and
there met Valborg Olander, who became her
literary assistant, friend, and associate. Elkan's jealousy of
Olander was a complication in the relationship. Olander, a teacher,
was also active in the growing women's suffrage movement in
Sweden. Selma Lagerlöf was herself active as a speaker for the
Country
Association for Women's Suffrage, which was beneficial for the
organisation because of the great respect which surrounded
Lagerlöf, and she spoke at the International Suffrage Congress in
Stockholm in June 1911, where she gave the opening address, as well
as at the victory party of the Swedish suffrage movement after
women suffrage had been granted in May 1919
[6]
Selma Lagerlöf was a friend of the German-Jewish writer Nelly Sachs. Shortly before her death in 1940,
Lagerlöf intervened with the Swedish royal family to secure the
release of Sachs and Sachs' aged mother from Nazi Germany, on the
very last flight from Germany to Sweden, and their lifelong asylum
in Stockholm.
Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf (ˈsɛlma
ˌʊtiːlɪa ˌlʊviːˈsa
ˈlɑːɡərˌløːv), née au manoir
de Mårbacka dans le Värmland, en Suède,
le 20 novembre 1858 et morte
le 16 mars 1940 au
manoir de Mårbacka, est un écrivain suédois. Son œuvre la plus connue est
Le
Merveilleux Voyage de Nils Holgersson à travers la Suède
(1906-1907). En 1909, elle est la première femme à
recevoir le prix Nobel de
littérature.
Elle est le quatrième enfant du lieutenant Erik Gustaf Lagerlöf
et de son épouse Louise Wallroth. Ses parents appartiennent à de
vieilles familles du Värmland. Une grande partie de ce qu'elle
raconte sur cette région de la Suède
trouve son origine dans les légendes et récits värmalandais qui ont abreuvé son enfance.
Elle travaille comme institutrice à l'école de filles de
Landskrona de 1885 à
1895.
Le domaine de Mårbacka est vendu en 1887, et
quitte les mains de la famille en 18891.
En 1894, elle rencontre Sophie Elkan, également
écrivain, qui aura une influence importante sur l'œuvre de
Lagerlöf, et de qui cette dernière tombe profondément
amoureuse.
La Saga de Gösta Berling est publiée en 1891. Dans
cette épopée romantique, elle laisse éclater son imagination naïve
et fantastique dans un style rythmé et lyrique.
Les œuvres de Selma Lagerlöf qui exaltent l’esprit
national suédois, ont été mises en relation avec le Nationalromantik''. Elle fut
également influencé par Knut Hamsun. Les succès qu'elle remporte avec ces
œuvres lui permettent de réaliser son rêve, racheter le
domaine familial en 1910. Elle est la première femme à recevoir le
prix Nobel de littérature, en
1909.
Elle est également la première femme à être élue à l'Académie suédoise en 1914. En
1918,
elle publie un roman pacifiste : Le banni.
Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf (op het landgoed
Mårbacka in de gemeente Sunne (Värmlands län), 20
november 1858 – aldaar, 16
maart 1940) was een Zweeds
schrijfster, die vooral bekend is geworden door
haar kinderboek Nils Holgerssons wonderbare reis.
In 1909 ontving ze de Nobelprijs voor de
Literatuur en in 1914 werd ze lid de Zweedse Academie, het comité dat de
Nobelprijs voor de Literatuur toekent.
Ze woonde in de plaats Sunne, waar twee hotels naar haar zijn
vernoemd. In haar voormalige woonhuis Mårbacka (nabij Sunne) is
tegenwoordig een museum gevestigd.
Sinds 1991 staat haar portret op het bankbiljet van 20 Zweedse kronen.
A postcard or post card is a
rectangular piece of thick paper or thin cardboard intended for writing and mailing without
an envelope. Shapes other than rectangular may also be
used. There are novelty exceptions, such as wood postcards, made of thin wood, and copper
postcards sold in the Copper Country of the U.S. state of Michigan, and coconut
"postcards" from tropical islands.
In some places, one can send a postcard for a lower fee than for
a letter. Stamp collectors distinguish between
postcards (which require a stamp) and postal cards (which have the postage pre-printed
on them). While a postcard is usually printed by a private company,
individual or organization, a postal card is issued by the relevant
postal authority.
The world´s oldest postcard was sent in 1840 to the writer
Theodore Hook from Fulham in London, England.
The study and collecting of postcards is termed deltiology.
La carte postale est un moyen de correspondance écrite qui se présente sous la
forme d´un morceau de papier
cartonné rectangulaire, de dimensions variables (le format
le plus courant est le format A6, soit
10,5 × 14,8 cm), envoyé
sans enveloppe, l´adresse et l´affranchissement y
étant porté directement, aux côtés du message.
Een ansichtkaart (ook ansicht of
prentbriefkaart) is een kaart met op de ene zijde
een afbeelding. In de eerste tijd, eind
negentiende eeuw, noemde men het ook wel
aanzichtkaart. Het woord is ook een verkorting van het
Duitse Ansichts(post)karte.
Veel ansichtkaarten worden verstuurd tijdens de vakantie. Men wil de thuisblijvers laten zien hoe
mooi de plek is waar men naar toe is gegaan. De kaarten worden ook
als groet of wens (bijvoorbeeld als kerstgroet of nieuwjaarswens)
gestuurd.
De ontwikkeling van de ansichtkaart begint in de loop van de
jaren tachtig van de 19e eeuw, toen de postwet in
zowel Oostenrijk als Duitsland zo werd aangepast dat het monopolie
op het uitgeven van postkaarten kwam te vervallen. In de loop van
de jaren negentig van de 19e eeuw begon de de
prentbriefkaart vooral in Duitsland aan een grote opmars, omdat ze
veel werden verzameld. Bij de oorspronkelijke ansichtkaarten was de
hele achterkant gereserveerd voor de adressering. Men noemt deze
kaarten voorlopers. Tot 1905 mocht in
Nederland de achterkant van een prentbriefkaart alleen gebruikt
worden om naam, adres en woonplaats op te schrijven. Het verzonden
bericht bestond dus uit weinig meer dan de afbeelding, want het was
niet toegestaan om iets op de voorkant te schrijven. Dit had te
maken met de lage frankeerwaarde. Het verzenden van kaarten met een
bericht was veel duurder.
Kort hierna begonnen andere landen met het introduceren van een
gedeelde achterkant. Bij deze kaarten is de achterzijde in tweeën
gedeeld: de rechterhalf is bestemd voor het adres, dat op
voorgedrukte lijntjes kan worden geschreven, en links is ruimte
voor een bericht. Zo kon de zegetocht van de ansichtkaart als
communicatiemiddel beginnen. De voorzijde werd nu exclusief bestemd
voor het beeld.
Scopri l'agenda dei collezionisti!
Scopri l'Agenda
